Muzeum w Przysusze zaprasza do obejrzenia wystawy „Obrazy tańca ludowego”.
Inspiracją do zorganizowania ekspozycji była działalność badawcza, naukowa, edytorska i artystyczna dr Grażyny Władysławy Dąbrowskiej, która należy do najwybitniejszych znawców polskich tańców ludowych. Jest etnochoreologiem, o najbardziej wszechstronnym dorobku wśród polskich reprezentantów tej subdyscypliny naukowej zajmującej się ludowymi i narodowymi tradycjami tańca. Jej osiągnięcia w zakresie działalności badawczej, edytorskiej, pedagogicznej i popularyzatorskiej decydują, iż jest postrzegana w kołach etnochoreologii europejskiej jako główna przedstawicielka i nadal aktywna nestorka etnochoreologii polskiej. Dr G. Dąbrowska jest pionierką tej dyscypliny naukowej w kraju, opracowała warsztat badawczy etnochoreografa oraz zrealizowała w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk wieloletnie badania terenowe we wszystkich regionach etnograficznych Polski. Jej liczne publikacje oraz bogate materiały dokumentacyjne stanowią wzorzec dla osób zajmujących się naukowo problematyką tańca ludowego oraz instruktaż dla artystów, animatorów i kierowników zespołów folklorystycznych. Obszarem szczególnie intensywnych zainteresowań, realizacji projektów naukowo-badawczych oraz przedsięwzięć pedagogiczno-artystycznych dr G. Dąbrowskiej była Warszawa oraz subregiony Mazowsza: Płockie, Mazowsze Południowe i Wschodnie oraz Kurpie Puszczy Białej i Zielonej.
Przez wiele lat opracowywała scenariusze i reżyserowała widowiska folklorystyczne m.in.: „Koncerty Mazowieckie” na Ogólnopolskich Festiwalach Folkloru w Płocku (1972-1979); „Wesele kurpiowskie” prezentowane m.in. na światowym festiwalu „Folklor 75” w Belgii; cykl koncertów ludowych zespołów regionalnych pt. „Pieśni ojczystej ziemi” w Filharmonii Narodowej w Warszawie (1991–1997).
W 1989 r. założyła Polskie Towarzystwo Etnochoreologiczne integrujące badaczy, instruktorów, działaczy amatorskiego ruchu artystycznego oraz miłośników tańca ludowego.
W dorobku naukowym posiada znaczące publikacje: Tańce Kurpiów Puszczy Zielonej (1967), Obrzędy i zwyczaje doroczne jako widowisko (1968), Folklor taneczny Mazowsza nad Świdrem (1975), Folklor na scenie (1977), W kręgu polskich tańców ludowych (1979), Wesele kurpiowskie ((1985), Tańcujże dobrze (1991), Leksykon. Taniec w polskiej tradycji (2005/2006) Taniec okrągły, monografia polskich tańców narodowych (2011) oraz liczne prace redakcyjne i artykuły w Biuletynie Polskiego Towarzystwa Etnochoreologicznego i w wydawnictwach zagranicznych.
Wystawa prezentuje ikonograficzną formę dokumentowania tradycyjnego folkloru tanecznego, począwszy od dziewiętnastowiecznych rycin i malarskich przedstawień tańca, poprzez plastyczne modele i materiały etnochoreologiczne z okresu międzywojennego, aż do artystycznych interpretacji tańca wykonanych przez malarzy, grafików oraz twórców ludowych i artystów nieprofesjonalnych. Odrębną grupę wizualnych przedstawień tematu wystawy stanowią materiały fotograficzne i wideofoniczne (filmowe) zapisy polskich tańców ludowych z wybranych regionów etnograficznych, sporządzane przez etnochoreologów, etnografów, animatorów i dokumentatorów folkloru tanecznego.
Na wystawie zaprezentowano przykładową dokumentację fotograficzną i filmową wykonaną w toku pionierskich, indywidualnych badań terenowych (m.in. na Mazowszu i Kurpiach) oraz długoletnich prac naukowych dr Grażyny Dąbrowskiej. Obecnie Jej archiwum - zdjęcia i filmy, zapisy w kinetografach i na taśmie magnetofonowej - stanowi ważną pozycję w zasobach dokumentacyjnych i kolekcji wizualnej, fotograficznej i filmowej Instytutu Sztuki PAN.
Taniec stał się również głównym tematem twórczości plastycznej Grażyny Dąbrowskiej, która swą wiedzę i doświadczenie etnochoreologa wyraziła w artystycznej formie gobelinów i kolorowych wycinanek, celnie oddających charakterystyczne cechy tytułowych tańców ludowych i narodowych.
