Według legendarnych przekazów św. Cecylia pochodziła z możnego, rzymskiego rodu Caecilii. Przyszła na świat na początku II wieku. W młodości uczyniła śluby czystości. Zmuszona przez rodziców do małżeństwa z dobrze urodzonym poganinem Walerianem, wymogła na nim uszanowanie swojego dziewictwa, na którego straży miał stać anioł. Pod wpływem św. Cecylii Walerian oraz jego brat Tyburcjusz nawrócili się i przyjęli chrzest. Wkrótce potem wszyscy troje ponieśli śmierć męczeńską za wiarę[1]. Olśnieni urodą św. Cecylii, oprawcy prosili ją, by nie narażała swojego życia. Miała wówczas odpowiedzieć: Nie lękajcie się spełnić nakazu, bowiem moją młodość doczesną zamienicie na wieczną młodość
u mego oblubieńca, Chrystusa[2]. Dzięki odwadze, jaką Święta wykazała się w obliczu śmierci, nawróciło się czterystu żołnierzy. Kiedy tortury mające na celu wyparcie się wiary przez św. Cecylię, nie przyniosły skutku, pozbawiono ją życia uderzeniem topora. Ciało św. Cecylii
w nienaruszonym stanie odkryto dopiero w 824 r. w katakumbach św. Kaliksta, a następnie na polecenie papieża św. Paschalisa I złożono w bazylice na Zatybrzu[3].
u mego oblubieńca, Chrystusa[2]. Dzięki odwadze, jaką Święta wykazała się w obliczu śmierci, nawróciło się czterystu żołnierzy. Kiedy tortury mające na celu wyparcie się wiary przez św. Cecylię, nie przyniosły skutku, pozbawiono ją życia uderzeniem topora. Ciało św. Cecylii
w nienaruszonym stanie odkryto dopiero w 824 r. w katakumbach św. Kaliksta, a następnie na polecenie papieża św. Paschalisa I złożono w bazylice na Zatybrzu[3].
U schyłku średniowiecza uczyniono św. Cecylię patronką śpiewu, muzyki kościelnej, chórów i organistów. Legenda głosi, że Święta grała na organach wodnych, instrumencie będącym wówczas w Rzymie wielką rzadkością, bądź na harfie. Patronat św. Cecylii nad muzyką i śpiewem motywowany jest na podstawie fragmentu jednej z antyfon, w której mowa jest o tym, że w czasie gdy muzycy gotowali instrumenty na uroczystość weselną, Cecylia w sercu swym wyśpiewywała modły samemu Bogu[4]. Pominięcie słów „w sercu” oraz zmiana interpunkcji doprowadziła do zmiany znaczenia antyfony. Skutkiem tego św. Cecylia uznana została za muzyka i do dnia dzisiejszego czczona jest jako patronka śpiewu i muzyki kościelnej. Atrybutami św. Cecylii obok instrumentów muzycznych: cytry, harfy, lutni
i organów, są również anioł, płonąca lampka, miecz oraz wieniec z białych i czerwonych róż, symbolizujących niewinność i męczeństwo.
i organów, są również anioł, płonąca lampka, miecz oraz wieniec z białych i czerwonych róż, symbolizujących niewinność i męczeństwo.
