24 stycznia 2013 roku w Resursie Obywatelskiej w Radomiu odbyła się konferencja naukowa pod tytułem.: „Ziemia niczyja – ziemia nieznana”. Organizatorem sympozjum były: Instytut Archeologii i Etnologii Polskiej Akademii Nauk, Zespół Naukowy do Badań Dziejów Radomia oraz Prezydent Miasta Radomia Andrzej Kosztowniak. Poruszona została tematyka schyłku starożytności i średniowiecza na ziemiach między Wisłą a Pilicą. Spotkanie koncentrowało się głównie na podsumowaniu badań dokonanych w roku 2012 na terenie wczesnośredniowiecznego grodziska Piotrówka oraz projektu skansenu archeologicznego, mającego powstać na tym obszarze. Poruszono także różne zagadnienia z zakresu archeologii, historii, kultury oraz przyrodoznawstwa Ziemi Radomskiej i miasta Radomia. Konferencja spotkała się z dużym zainteresowaniem, a swą obecnością zaszczycili ją przedstawiciele środowisk kultury i nauki z całego kraju.
Poszczególne referaty opisały sytuację etniczną i kulturową na ziemiach polskich od schyłku antyku przez średniowiecze. Możliwe że w starożytności na Ziemi Radomskiej istniał ośrodek kultury wielbarskiej. Mógł on być powiązany ze szlakiem bursztynowym, a nawet jakaś odnoga szlaku mogła przebiegać przez nasz region. Przypomniane zostały koncepcje odnoszące się do etnogenezy Słowian. Współcześnie, większość naukowców skłania się ku koncepcji allochtonicznej mówiącej o przybyciu Słowian na teren Polski we wczesnym średniowieczu. Omówione zostały różnice i podobieństwa kulturowe między plemionami słowiańskimi zamieszkującymi ziemie dzisiejszej Polski. Wskazano na potencjalne kierunki migracji osadniczej na Ziemię Radomską z Małopolski lub z Mazowsza.
We wczesnym średniowieczu obszar w dolinie Mlecznej w najbliższej okolicy Piotrówki porastał las grądowy i ols. Wzniesienie, na którym później wzniesiono gród było wydmą. Po osiedleniu się tam ludzi prawdopodobnie w IX wieku dokonywano trzebieży lasu na potrzeby budowy budynków i miejsca pod uprawę roli. Z czasem rzeka stała się płytsza, przez co częściej wylewała, a tempo odpływu wód gruntowych stało się wolniejsze. Charakter doliny częściowo zmienił się na bardziej podmokły z roślinnością bagienno – nadwodną.
Początkowo ludność, która osiedliła się na Piotrówce nie wzniosła grodu, lecz żyła w luźnej osadzie. Zamieszkiwała ziemianki i zajmowała się rolnictwem, pasterstwem i różnorakim rzemiosłem. Jednym z nich był wyrób ceramiki. Znalezione artefakty garncarskie zdecydowanie wykazują powiązania z materiałem małopolskim. Za to analiza znalezionych monet wskazuje na przyporządkowanie regionu w okresie średniowiecza do północnej części Polski, w której jako środka płatniczego używano głównie monet. W części południowej, w której wcześniej operowano niemonetarnymi środkami płatniczymi stosowano także grzywny i siekańce.
Gród na Piotrówce wzniesiono prawdopodobnie w X wieku. Był okolony wałem skonstruowanym z drewna i ziemi. W jego obrębie zabudowa była luźna i najprawdopodobniej kilkakrotnie ulegała przebudowie. W grodzie nie mogło mieszkać wiele osób, raczej przebywała tu niewielka załoga zajmująca się ściąganiem danin i dbaniem o spokój i bezpieczeństwo okolicy. Nadal problematyczna jest lokalizacja kościoła pw św. Piotra. Nie wiadomo czy kościół był umiejscowiony na Piotrówce, czy w innej części Radomia. Jedna z hipotez mówi, że była to kaplica cmentarna założona na tym wzniesieniu już w czasach nowożytnych.
Z innych zagadnień przedstawiono stan badań dotyczących średniowiecznego opactwa benedyktyńskiego w Sieciechowie oraz wstępne wyniki badań wykopaliskowych na dziedzińcu kamienicy Deskurów przy rynku w Radomiu.
